cudowne lata dziewięćdziesiąte.

Wyrosłem w latach dziewięćdziesiątych. Jeśli możesz podpisać się pod tym stwierdzeniem, to jesteś adresatem poniższej notki. Jeśli nie i jesteś dzieckiem "ejtisów" tudzież dwudziestego pierwszego wieku, to możesz zostać tu z ciekawości. Jeśli masz to w dupie i jesteś dzieckiem "ejtisów" tudzież dwudziestego pierwszego wieku, to masz dwa wyjścia - pokaż cycki albo wypierdalaj (bycie facetem nieco utrudnia ten manewr, więc lepiej od razu wypierdalaj).

Teraz do rzeczy - jestem dzieckiem lat dziewięćdziesiątych. Dzieckiem gum Turbo, albumu "Panda", mundialu w USA, listów do Bravo, mega-posterów z Popcornu, Magic Basketball, Cats i Twojego Weekendu chowanego w szufladzie pod skarpetami i co najważniejsze - dzieckiem muzyki lat dziewięćdziesiątych. Jestem dzieckiem pisma "Plastik", pierwszych płyt The Prodigy (którzy skończyli się na "Music for the Jilted Generation", potem była już tylko komercja), pierwszych i przede wszystkim drugich Chemicalsów, Scootera, marzeń o przeprowadzce na Goa, wreszcie pierwszych hymnów Love Parade, pierwszych hymnów Mayday, kaset z Manhattanu, dzieckiem szeroko pojętego "rejwu", prostych melodyjek, "umca umca", jak mawiała moja ukochana babcia, pierdolniku z jednokasetowego Sanyo, nagrywania "Technikum Mechanizacji Muzyki" na RMF.fm i całej tej błazenady, traktowanej przeze mnie i mi podobnych nadzwyczaj poważnie po dziś dzień. Ok, po czasie przyszła fascynacja rapem, od 97 (dobrze pamiętam) były już tylko brudne bity, kurwy na refrenie, Wu-Tang Clan is invincible i California Love. To wszystko, to jednak w moim przypadku schyłek tamtej dekady. Jej większość jest wypełniona elektroniką od ambitnego "We have explosive" autorstwa Future Sound of London, przez zupełnie cukierkowo-popowe "Blaue Augen" w wykonaniu Kwiatuszków a.k.a. Blümchen, po "Hardcore Vibes" duetu Dune (puszczonego ku rozkurwieniu parkietu przez ekipę Junoumi, nie dalej jak dwa lata temu przy okazji ich wizyty w City Hall). Marusha, Westbam, Orbital, Photek, Dune, Scooter, The Prodigy, The Chemical Brothers, RMB, Perplexer, Jam & Spoon, Charlie Lownoise & Mental Theo - od popeliny, do dobrego po latach gówna, od bubble-popu do wytyczania nowych kierunków, od połamanego industrialu, do disco-rave'u - lata 90te to dla mnie okres nieskrępowanej fascynacji muzyką w jej wszystkich odcieniach, brak żenady z powodu słuchania czegoś "powszechnie nagannego", to ulubione akordy pianinowe przy szybkim bicie, to połamane jungle'owe wariacje, to mocny bas robiący czasem 500 bpm i rozjebujący słuchawki walkmana marki Samsung. To czas jarania się muzyką, której w oficjalnym paśmie nie było, czas czatowania z jamnikiem z wciśniętym "play-record" na dobry-numer-na-antenie, to czas koślawego podłączania magnetofonu do telewizora gniazdem "dżek na dwa czincze" w celu uchwycenia przynajmniej ścieżki audio z Vivy Zwei. To najpiękniejszy czas w moim życiu i dlatego poświęcam mu to miejsce na blogu. Piszę to przede wszystkim zainspirowany powrotem do brzmienia w klimacie "rave", od popowego (w najlepszym tego słowa znaczeniu) Calvina, przez Dżokerów Sceny, aż po Magnetic Man (w osobach Skreama, Bengi i Artworka), którzy czerpią z tej dekady pełnymi garściami i nie wstydzą się tego. Przede wszystkim, bo mały hołd tej dekadzie tkwił we mnie od jakiegoś czasu i tylko czekałem na iskrę wyzwalającą wybuch. "I need air" to się udało, więc macie notkę. Dzięki wam, o dobrzy didżeje, że w końcu mogę na parkiecie powiedzieć "wow, bawiłem się przy czymś takim na dysce w '95", zamiast "ale faza, moi starzy pewnie mnie przy tym zrobili". Dzięki po stokroć.